Nakakatakot yun


hindi ko na maalala kung tuesday o thursday ba yun, pero ngayong week lang nangyari. kakatapos lang ng philosophy class ko sa bellarmine, papunta ako sa xavier hall. tapos nakita kita, papunta naman sa bellarmine. napatigil ako sandali. ang sweet ninyo, may h.h.w.w. pa kayong nalalaman. pero teka teka, sa isip ko: ano tong nakikita ko, may boyfriend ka na pala? bakit ngayon ko lang nalaman. ang loser ko. tonight i can write the saddest lines. ngayong gabi kaya kong magbitiw ng bitter words. tulang naisulat matapos ayain ang isang kaibigang lumabas at mabigong muli. tulang naisulat matapos itapon ang isa na namang tula ng paglimot. tulang naisulat matapos itapon ang isa na namang tula ng pangungulila. pakiramdam ko kaya kong tumula ng pagkadami-raming tula tungkol sa pangungulila at kamatayan. ito na yun. may quota ang pag-ibig. hindi ako kasama. ganito siguro yung pakiramdam ng mga emo pag sinasabi nila na hindi sila maintindihan ng mundo, na mas masakit yung inner pain na nararamdaman nila kaysa sa physical pain kaya nila gustong maglaslas convention. naisip ko, kinabukasan magsusuot ako ng black shirt at magiging die hard fan ako ng chicosci dahil sila lang ang makakaintindi sa nararanasan kong suffering ngayon. tapos idedelete ko lahat ng text messages mo, dahil i have to move on and start a new life. a new, emo, low habitus life. sana panaginip lang to, pero nakikita ko kayo ng boyfriend mong kalbo. magkakasalubong pa tayo. palapit kayo ng palapit sa akin. 5 seconds, 4, 3, 2... tapos, pagkatapos nun, saka ko lang narealize. hindi ikaw yun. kamukha mo lang pala sa malayo. kasi malabo ang mata ko, parang pag-ibig.

Disyembre

Minumulto ng hangin ang mga dahon

sa labas at ako sa loob ng kuwarto

habang nag-aaral. Kung bakit ako napatingin

sa kisame kung saan makikita ang mga bituin

na istiker, hindi ko alam. Marahil tinatawag mo ako

kaya ko naisipang dumungaw sa bintana. Tumingala

kayo, sabi sa balita, ika-10:30 ng gabi, makakakita

ng mga bulalakaw.  Pagkalipas ng isang oras,

sumuko ako at kumuha ng isang basong tubig

para sa nanunuyong lalamunan. Nakatingala ka

rin ba kanina? -ang mga salitang nasa isip ko

habang naglalakad pabalik sa kuwarto.

Naririnig ko ang sariling sinasabi ito,

at sinasabi ng sarili kong naririnig ko ito.

Nang itanong ko ito sa aking ama, walang imik

lamang siyang nanonood –magiging maulan

bukas kaya magdala ng payong ang payo ng

PAGASA. Hindi na ako umaasang

totoo palagi ang mga sinasabi sa balita.

Nang lapitan ko ang alagang aso,

lumuhod ako at ibinulong sa kanya:

Nakatingala ka rin ba kanina? Marahil totoo,

nakaaamoy ang aso ng takot, pati ng lungkot.

Papatayin ko na ang ilaw.

Ngunit muli akong bumangon.

Itatanong ko muna ito

sa  larawan mo

bago ako matulog.